Het verplichte thuiswerken heeft een bijzonder zijeffect, namelijk een kijkje bij de collega’s thuis via videochat. De meeste hebben het blurren van de achtergrond als functie nog niet ontdekt en ik ga het ze uiteraard ook niet leren. Zo zien we midden in een goed gesprek op de achtergrond een beker met melk op de grond kletteren en klimt een kat in de gordijnen. In beide gevallen gevolgd door een uit beeld verdwijnend hoofd en licht gevloek en “sorry daar ben ik weer”. Maar meestal zie je een boekenkast.
Ik ben nog van de Lundia-generatie en veel van mijn collega’s blijkbaar ook. Het hout is mooi donker en een beetje vettig geworden met de jaren, maar de kast staat onverzettelijk haar werk te doen. Jammer dat de plankjes dan op ongelijke hoogte zijn vastgemaakt, maar het zal wel mijn afwijking zijn dat dat netjes moet doorlopen. Bij een goede camera kan je ook zien wat er in de schappen staat. Veel kunst- en reisboeken, maar dat is ook wel te verwachten in mijn sector, en natuurlijk de bekende werken van auteurs die wij indertijd allemaal móesten lezen, Donna Tartt, John Irving, Carlos Ruiz Safon… Wat is er eigenlijk van ze geworden? Nou ja, wat maakt het uit. Boeken en kasten zijn ook erfgoed.
Ongemakkelijk wordt het pas als de laptop van de collega in zijn of haar slaapkamer staat. Dat voelt echt als over de grens. Maak op zijn minst je bed even op voor je het video-icoontje aanklikt! En dan nog het aankijken… Op een of andere manier zit je veel te dicht bij elkaar. Ook al is het virtueel, iemands gezicht groot in beeld op 40 cm afstand, ik vind het niks. Ik heb al geprobeerd om de laptop wat naar achteren te schuiven, de anderhalve meter van RIVM en Rutte, maar je moet ook wel bij het toetsenbord kunnen voor aanvullende acties. Je kijkt trouwens voortdurend een beetje naar beneden. Nooit recht in de ogen. En om nou naar dat kleine gaatje boven het scherm te kijken, is ook weer zo wat. En dan zie je tot overmaat van ramp telkens jezelf in een hoekje rechtsonder. Ik had me wel even mogen scheren. Zit ik altijd zo verveeld te kijken als iemand praat?
Nou ja, straks is alles misschien weer een beetje normaal en hebben we ondanks alles een stap vooruit gezet in het digitale werken. Ergens is het ook een soort kijkje in de toekomst. Maar ik mis de collega’s en studenten nu wel…
Bob Crezee, 23 maart 2020